Kult relikwii w chrześcijaństwie ma swą długą i burzliwą historię. Wyrósł przede wszystkim z ludowej pobożności, nie zawsze zgodnej z oficjalnym nauczaniem i teologią. Jednak okazał się ważny dla wielu pokoleń i stanowił pomoc w ewangelizacji narodów, ale niekiedy też ją utrudniał. Dziś znaczenie relikwii osłabło i nie absorbują one już tak wielu wierzących. Nie znaczy to, że relikwii dziś się nie eksponuje i nie czci. Znamiennym jest jednak fakt, że nic nie wspomina o nich Katechizm Kościoła Katolickiego, choć dawne tradycje zakorzenione w życiu wiernych nie zanikły. Epoka, w której żyjemy, przyniosła nowe spojrzenie na świętych. Bardziej niż wymowę czcigodnych kości, oprawionych w szlachetne metale, w nauczaniu Kościoła akcentuje się heroiczność cnót i przykład życia świętych.

Relikwie (łac. reliquiae - szczątki, resztki) to materialne pozostałości zachowane po śmierci świętych, przede wszystkim kości, ale także przedmioty osobiste. Niezaprzeczalne świadectwa kultu relikwii pochodzą z IV wieku, lecz swymi korzeniami sięga on wcześniejszego okresu, gdy czczono groby męczenników. Historia relikwii rozpoczyna się na dobre w IV wieku. Wtedy to zaczęto umieszczać zmarłych jak najbliżej grobu męczennika, a gdy zabrakło wokół niego miejsca, groby opróżniano, a kości składano do wspólnej mogiły. Tak powstały ossaria i później wielu sądziło, że są to szczątki męczenników. To z nich następnie pozyskiwano wiele relikwii. W tym też czasie zaczęto pielgrzymować do grobów męczenników w celu ożywienia swej wiary. Męczennicy i święci nie byli jednak obiektem religijnego kultu, gdyż ten przysługiwał tylko Bogu.

Chrześcijaństwo późnego antyku zaczęło zdobić groby męczenników i świętych oraz pozyskiwać ich relikwie. To właśnie w epoce pokonstantyńskiej na grobach męczenników wzniesiono wspaniałe bazyliki (Piotra, Pawła, Wawrzyńca, Agnieszki, Kosmy i Damiana), które przyciągały pielgrzymów. Skromne kiedyś martyria nad grobami męczenników zaczęto zdobić, ich nagrobne płyty polewano pachnącym olejkiem, dekorowano kwiatami i palono przy nich lampy.

Przy relikwiach pojawiali się ludzie wszystkich stanów, nawiedzali je również cesarze. Ceniono nie tylko relikwie męczenników, ale także relikwie krzyża Chrystusowego, znalezionego przez cesarzową Helenę w 324 r. w Palestynie. Miasta pozbawione męczenników zaczęły importować relikwie. Chociaż edykt cesarza Teodozjusza z 386 r. zabraniał dzielenia ciał męczenników i handlu nimi, to jednak już w V w. na Wschodzie relikwie dzielono nagminnie i nie szanowano zakazu ekshumacji. Na Zachodzie

Relikwie w posiadaniu parafii

 

(wg kolejności pozyskiwania)

 

Bł. Józef Staniek, męczennik

Bł. Honorat Koźmiński, zakonodawca

Św. Abp Zygmunt Szczęsny Feliński, biskup wygnaniec

Bł. Jan Beyzym, apostoł trędowatych

Św. Jozafat Kuncewicz, męczennik

Św. Placyd, męczennik

Św. Hiacynta i Franciszek, dzieci fatimskie

Bł. Wincenty Kadłubek, cysters

Bł. Bronisław Markiewicz, założyciel Miachaelitów

Św. Józef Sebastian Pelczar, biskup

Bł. Pierina Morosini, męczennica

Bł. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego, karmelitanka

Św. Stanisław Kostka, patron młodzieży

Bł. Karolina Kózkówna, męczennica i dziewica

Św. Brat Albert Chmielowski, jałmużnik

Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko, męczennik

Św. Andrzej Bobola, męczennik, Patron Polski

 Bł. Hanna Chrzanowska, pielęgniarka

Św. Stanisław Papczyński, założyciel Zgromadzenia Księży Marianów

Bł. Bernardyna Jabłońska, albertynka

Bł. Jan Balicki, prezbiter

Bł. Władysław Findysz, męczennik

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Bł. Ks. Michał Sopoćko, spowiednik św. Faustyny

Bł. Ks. Stanley Rother, misjonarz-męczennik

Bł. Maria Ledóchowska, założ. Zgrom. Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera,