Sacramentum
„Celem sakramentów jest uświęcenie człowieka, budowanie mistycznego Ciała Chrystusa, a wreszcie oddawanie czci Bogu. Jako znaki, mają one także pouczać. Sakramenty wiarę nie tylko zakładają, lecz za pomocą słów i rzeczy dają jej wzrost, umacniają ją i wyrażają. Słusznie więc nazywają się sakramentami wiary. Udzielają one łaski, ale ich sprawowanie również jak najlepiej usposabia wiernych do owocnego przyjęcia tej łaski, do oddania Bogu należnej czci i pełnienia miłości. Stąd ważną jest rzeczą, aby wierni łatwo mogli rozumieć znaki sakramentalne i gorliwie przyjmowali te sakramenty, które są ustawione dla podtrzymywania życia chrześcijańskiego". (KL 59)
Sakramenty
Uświęcenie człowieka to pierwszy cel sakramentów. Uświęcenie ludzkich sytuacji życiowych polega na tym, że mocą Chrystusa zostały one podniesiona na płaszczyznę Bożą. Nie są już czysto ludzkimi, ale podniesione do rzeczywistości nadprzyrodzonej, są interwencjami Boga który działa w historii. Ważną okolicznością życiową jest zawarcie związku małżeńskiego. Związek ten uświęca sakrament małżeństwa, ważny w życiu jednostki, w życiu małżonków, w życiu rodzinnym i społecznym. Ta sytuacja życiowa przez sakrament podniesiona zostaje na płaszczyznę trwałego związku Chrystusa z Kościołem i jest jego widzialnym znakiem.
Budowanie mistycznego Ciała Chrystusa to następny cel sakramentów. Budują społeczność kościelną, która stanowi jedną organiczną całość. „Spodobało się Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, z wykluczeniem wszelkiej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i zbożnie Mu służył” (KK 9). Każdy sakrament jest wejściem we wspólnotę z Chrystusem, w Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie oraz wejściem we wspólnotę kościelną. Budująca rola chrztu polega na tym, że jest sakramentem włączającym człowieka w organizm Kościoła. Jest znakiem przynależności do Chrystusa i Jego kapłańskiej społeczności.
Oddawanie czci Bogu wspomina Konstytucja o liturgii jako trzeci cel sakramentów. We współczesnej teologii zwraca się uwagę na to, że kult jest odpowiedzią człowieka na objawienie się Boga i na Jego uświęcające działanie. Wszystkie sakramenty uświęcają człowieka i przygotowują go do oddawania Bogu należnego Mu kultu.
Sakramenty
CHRZEST/KATECHUMENAT DOROSŁYCH
POJEDNANIE I POKUTA
EUCHARYSTIA
BIERZMOWANIE
MAŁŻEŃSTWO
NAMASZCZENIE CHORYCH
POGRZEB KATOLICKI
akramentu Chrztu
udzielamy w naszej parafii
zasadniczo w niedziele
i święta o godzinie. 13.00.
Wyjątkowo w innym dniu, jeśli za tym przemawiają poważne racje. Celebrowana o tej godzinie Msza, zwana sumą, zasadniczo przewidziana jest, jako modlitwa duszpasterzy za parafian, zarówno żywych jak i zmarłych. Jednak, z dogmatycznego i liturgicznego punktu widzenia, najwłaściwszym momentem do udzielania Chrztu pozostaje Wigilia Paschalna. W dalszej kolejności:
- Niedziela Chrztu Pańskiego,
- Uroczystość Zesłania Ducha Świętego
- i Uroczystość Chrystusa Króla, kończąca rok liturgiczny.
Zgłoszenia daty chrztu można dokonać osobiście w kancelarii lub telefonicznie po spełnieniu podstawowych warunków:
1. Rodzice dziecka przynależą do parafii. W przypadku chrztu dziecka spoza parafii wymagana jest zgoda na chrzest z parafii zamieszkania rodziców.
2. W kancelarii podajemy: imiona, nazwisko, datę urodzenia dziecka oraz do wglądu akt urodzenia nadany przez USC. Podajemy dane rodziców i chrzestnych. (Dane są chronione zgodnie z wymogami RODO).
3. Świadkowie lub rodzice chrzestni:
- Są ochrzczeni i bierzmowani.
- Mają być praktykującymi katolikami, dlatego winni pobrać odpowiednie zaświadczenie z miejsca aktualnego zamieszkania.
- Nie mogą być w karach kościelnych.
- Nie mogą być publicznymi gorszycielami.
- Nie mogą być apostatami, którzy wyparli się wiary w Boga lub przynależności do Kościoła katolickiego.
- Nie mogą żyć w cywilnym lub luźnym związku niesakramentalnym.
4. Chrzest dziecka wymaga stanu łaski rodziców i chrzestnych, ponieważ związany jest z wyrzeczeniem się grzechu i wszystkiego co do niego prowadzi. Dlatego ich obowiązkiem jest skorzystanie z sakramentu Pokuty i Pojednania.
Brak rozgrzeszenia u chrzestnych wyklucza ich z tej misji!
- Gładzi grzech pierworodny, którym obarczony jest każdy człowiek, bowiem jak mówi Dawid:
„Oto urodziłem się obciążony winą i jako grzesznika poczęła mnie matka”.
- Wprowadza do wspólnoty Kościoła.
- Otwiera nam „ogród łaski” dając prawo i możliwość przyjmowania wszystkich pozostałych Sakramentów Świętych.
- Czyni z ochrzczonego „duchową świątynię” i poddaje go natchnieniom Ducha Świętego.
- Nadaje ochrzczonemu status dziecka Bożego i prowadzi do świadectwa
- Uzdalnia do prowadzenia w sobie samym duchowej walki ze skłonnościami upadłej natury
- Stanowi chlubę i przywilej tych, których Pan wezwał do życie zgodnego z logiką Pańskiego krzyża.
Życie chrześcijańskie stanowi codzienną aktualizację Chrztu Świętego, czyli codzienne ponawianie odpowiedzi na pytania o: wyrzeczenie się zła, grzechu i szatana oraz o wiarę w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego oraz Kościół Święty, które po raz pierwszy zostały zadane w chwili chrztu. Odpowiedzi rodziców i chrzestnych mają być potwierdzone w życiu ochrzczonego aktami jego wolnej woli, wspartej łaską Bożą.
Dzieci, rodząc się z upadłą i skażoną grzechem pierworodnym naturą, również potrzebują nowego narodzenia w chrzcie, aby zostały wyzwolone z mocy ciemności i przeniesione do Królestwa wolności dzieci Bożych, do którego są powołani wszyscy ludzie. […] Gdyby Kościół i rodzice nie dopuszczali dziecka do chrztu zaraz po urodzeniu, pozbawialiby je bezcennej łaski stania się dzieckiem Bożym (Nr 1250)
Chrzest jest sakramentem wiary [Por. Mk 16, 16.]. Wiara jednak potrzebuje wspólnoty wierzących. Każdy wierny może wierzyć jedynie w wierze Kościoła. Wiara wymagana do chrztu nie jest wiarą doskonałą i dojrzałą, ale zaczątkiem, który ma się rozwijać (Nr 1253)
Aby mogła rozwijać się łaska chrztu, potrzebna jest pomoc rodziców. Na tym polega także rola rodziców chrzestnych, którzy powinni być głęboko wierzący, a także zdolni i gotowi służyć pomocą nowo ochrzczonemu, zarówno dziecku, jak dorosłemu, na drodze życia chrześcijańskiego. Cała wspólnota kościelna ponosi częściowo odpowiedzialność za rozwój i zachowywanie łaski otrzymanej na chrzcie (Nr 1255).
Spowiedź codziennie:
W czasie każdej Mszy Świętej.
W dni powszednie:
O godz. 7.00 i 18.00
(w sezonie zimowym - o godz. 17.00)
Od poniedziałku do piątku także o godz. 15.00
(Godzina Miłosierdzia)
W niedziele i święta:
Godziny: 7.00, 8.30, 10.00, 11.30, 13.00, 18.00
(w sezonie zimowym - o godz. 17.00)
"Ojcze nasz", najstarszej
modlitwie
chrześcijańskiej w pełni objawionej przez Jezusa, prośba o przebaczenie grzechów została powiązana z przebaczeniem bliźnim: „Przebacz nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. (Mt 6,12)
A gdy Piotr Apostoł zapytał później:
„Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?, usłyszał zdumiewającą odpowiedź: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”.
(Mt 18, 21-22).
Należy to rozumieć jako wezwanie, by przebaczać zawsze, wszystko i każdemu. Nie wolno nam stawiać granic przebaczeniu, skoro ośmielamy się prosić o nie Miłosiernego Boga.
„W imię Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem. On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą”. (2 Kor 5, 20)
ucharystia – prawdziwa obecność Pana. Msza Święta, która jest sakramentalnym uobecnieniem zbawczej Ofiary Chrystusa, stanowi prawdziwą oś wszystkich celebracji w roku liturgicznym. Jeśli, jak naucza Sobór Watykański II, liturgia jest, źródłem (fons) i szczytem (culmen) możliwości Kościoła, to Eucharystia jest nim najbardziej ze wszystkich sakramentów. Pierwsi chrześcijanie Eucharystię celebrowali wyłącznie w niedzielę czyli w pierwsze i najstarsze święto, podkreślając wyjątkowy charakter tego dnia. Z czasem jednak Eucharystia stała się celebracją codzienną, co nie umniejsza jej wyjątkowego charakteru.
Udział w niedzielnej Eucharystii jest wypełnieniem przykazania Bożego:
„Pamiętaj abyś dzień święty święcił”
oraz przykazania kościelnego:
„W niedzielę i święta we Mszy świętej pobożnie uczestniczyć”.
Każda świadoma nieobecność, której nie usprawiedliwiają obiektywne przeszkody takie jak choroba, dyżur, służba, praca podejmowana z miłości do bliźnich czy brak księdza, oznacza grzech ciężki. W przypadku rodziców ma to jeszcze znamiona zgorszenia, któremu ulegają ich dzieci.
Długotrwała zawiniona nieobecność na Mszy Świętej ma cechy nałogu grzechowego, z którym tym trudniej zerwać, im dłużej on trwa. Wszystkie te grzechy muszą być poddane władzy kluczy czyli przejść przez sakramentalną spowiedź i pokutę, aby katolik mógł powrócić do wspólnoty stołu z innymi i komunii z Bogiem.
Dla godnego i owocnego przeżywania Eucharystii ważne jest wszystko: wnętrze świątyni, ikonografia, akustyka, światło, nagłośnienie, śpiewy, prowadzący je organista lub kantor, lektorzy, asysta i celebrans. To są uwarunkowania zewnętrzne. Nieporównanie ważniejsze są uwarunkowania jakie każdy z nas nosi w sobie. Chodzi o punktualną obecność, stan sumienia, stan zdrowia, świadomość, wrażliwość na Słowo Boże, aktywny udział w liturgii, przyjęcie Komunii Świętej a przede wszystkim o wiarę w Eucharystię.
„Zbliżam się w pokorze i niskości swej; Wielbię Twój majestat, skryty w Hostii tej. T
obie dziś w ofierze serce daję swe; O, utwierdzaj w wierze, Jezu, dzieci Twe.
Mylą się, o Boże, w Tobie wzrok i smak; Kto się im poddaje, temu wiary brak;
Ja jedynie wierzyć Twej nauce chcę, Że w postaci Chleba utaiłeś się”.
Fragment hymnu napisanego przez
św. Tomasza z Akwinu, Adoro Te
akrament umocnienia. Bierzmowanie niesłusznie nazywane jest sakramente dojrzałości chrześcijańskiej. Należy bowiem do wtajemniczenia chrześcijańskiego. Duch Święty działa wszędzie, także poza widzialnymi strukturami Kościoła czego dowodem jest każde dokonujące się nawrócenie. W tym sensie wszyscy ludzie otrzymują łaskę poznania światła Prawdy, choć nie wszyscy sobie to uświadamiają. Św. Ireneusz używając metafory i języka teatru mówi, że tak, jak reżyser wystawia sztukę na scenie, tak Duch Święty na scenie dziejów ludzkich ukazuje dramat zbawienia, który może być rozpoznany przez wszystkich.
Nazywa też Ducha Świętego „Boską rosą”, bez której stajemy się ludźmi bezużytecznymi i bezowocnymi, nadającymi się jedynie na wyrzucenie, podeptanie i spalenie. Wyraźnie jest w tych słowach echo nauki Jezusa o winnej latorośli, która jeśli nie trwa w innym krzewie, zostaje wyrzucona i w ogień wrzucona (por. J15,6).
Żeby żyć po chrześcijańsku trzeba spełniać trzy warunki: mieć świadomość tego, co stanowi istotę życia naznaczonego Ewangelią, mieć pragnienie lub jak kto woli motywację, do takiego życia oraz siłę, ponieważ życie ewangeliczne, jakkolwiek najpiękniejsze z możliwych, jest też najtrudniejszym z możliwych. Duch Święty udziela tych trzech rzeczy każdemu, kto w prostocie serca otwiera się na Jego obecność, nie czując się samowystarczalnym. W ten sposób, prawem kontrastu, życie chrześcijan działa jak światło na świeczniku albo miasto położone na górze, które nie może się ukryć.
Życie chrześcijańskie jest znakiem dla wszystkich a to oznacza, że chrześcijanin prezentuje pewne cnoty czyli sprawności duchowe, które są owocami udzielonych przez Ducha Świętego darów. Żadna cnota nie powstaje w oparciu o ludzkie siły, inteligencję czy dobrą wolę. Owszem, jest oznaką bogactwa i wszechmocy Ducha w całkowitym ogołoceniu ludzkiej natury, w jej bezbronnym i bezwarunkowym posłuszeństwie.
Kościół celebrując sakrament bierzmowania wskazuje na prawdziwego Sprawcę tego, co stanowi o chrześcijańskiej tożsamości. Poprzez posługę następcy Apostołów, który na mocy sukcesji dziedziczy depozyt wiary, urząd i posługiwanie. Ten sam Duch, który sprawił, że w łonie Maryi Dziewicy Słowo stało się Ciałem; który namaścił Jezusa, aby ogłaszał czas łaski; który uzdrawiał chorych i uwalniał opętanych; ten sam, który w Dniu Pięćdziesiątnicy zstąpił w figurze ognia i wiatru na apostołów, ten sam Duch który wyświęca pasterzy na prawowiernych świadków i stróżów Ewangelii, ten sam Duch Święty udziela się bierzmowanym.
Konstytucja apostolska Pawła VI mówi, że udzielenie Daru Ducha Świętego już od starożytnych czasów dokonywało się w Kościele przez różne obrzędy […] Po obmyciu wodą chrztu, a przed przyjęciem Eucharystii, nakazywano wykonanie wielu obrzędów, jak namaszczenie, włożenie rąk i naznaczenie, o czym świadczą dokumenty liturgiczne i liczne świadectwa Ojców Kościoła. Stąd z biegiem wieków wyłoniły się pytania i wątpliwości, jakie elementy należą do istoty bierzmowania.
Papież Innocenty III napisał: „Namaszczenie krzyżmem odpowiada włożeniu rąk, które inaczej nazywa się bierzmowaniem, ponieważ przez nie daje się Ducha Świętego do rozwoju i umocnienia”. Dekret dla Ormian wydany przez Sobór Florencki stwierdza, że materię sakramentu bierzmowania stanowi krzyżmo sporządzone z oliwy i balsamu oraz słowa: „Przyjmij znamię Daru Ducha Świętego”.
„Duch Święty wszystkich ofiarowuje możliwość dojścia w sposób Bogu wiadomy
do uczestnictwa w paschalnej tajemnicy Chrystusa”
Konstytucja Duszpasterska o Kościele Soboru Watykańskiego II
ŚWIADKOWIE BIERZMOWANIA
Kandydatem może być ochrzczony, który:
a/ wyraża wolę przyjęcia sakramentu,
b/ przyjmuje warunki przygotowania określone przez parafię,
c/ systematycznie uczestniczy w niedzielnej Mszy Świętej,
d/ regularnie się spowiada,
e/ uczęszcza na katechezę szkolną,
f/ bierze udział w dodatkowych spotkaniach formacyjnych.
KANDYDACI DO BIERZMOWANIA
We wprowadzeniu do sakramentu czytamy:
„Ze względu na współczesne warunki pastoralne wypada, aby chrzestny, jeżeli może być obecny, był także świadkiem bierzmowania. W ten sposób jaśniej zaznacza się związek między chrztem a bierzmowaniem, a funkcje i obowiązki chrzestnego mogą być spełnione w sposób bardziej skuteczne”.
Świadek bierzmowania wybrany przez kandydata lub przez jego rodzinę powinien odznaczać się następującymi przymiotami:
a/ jest wystarczająco dojrzały do spełnienia tego zadania,
b/ należy do Kościoła katolickiego i przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię,
c/ nie był wykluczony przez prawo od spełniania czynności świadka bierzmowania.
Modlitwa do Ducha Świętego
Tę modlitwę Św. Jan Paweł II odmawiał codziennie od straty matki
w wieku 9 lat do śmierci.
Duchu Święty,
Proszę Cię o dar mądrości do lepszego
poznawania Ciebie i Twoich doskonałości Bożych,
O dar rozumu do lepszego zrozumienia ducha
tajemnic wiary świętej,
O dar umiejętności, abym w życiu kierował się
zasadami tejże wiary,
O dar rady, abym we wszystkim u Ciebie szukał
rady i u Ciebie ją zawsze znajdował,
O dar męstwa, aby żadna bojaźń ani względy
ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać,
O dar pobożności, abym zawsze służył
Twojemu Majestatowi z synowską miłością,
O dar bojaźni Bożej, abym lękał się grzechu,
który Ciebie, o Boże, obraża.
Amen.
„Bardziej niż kiedykolwiek, w naszych czasach konieczne jest przygotowanie młodych do małżeństwa i życia rodzinnego. […] Przygotowanie małżeństwa należy pojmować i urzeczywistniać jako proces stopniowy i ciągły
Swiety Jan Pawel II
eśli jest prawdą, że w sensie duchowo- uczuciowym,
„dziecko jest ojcem człowieka dorosłego”, to właściwie wszystko, cała nasza historia, przygotowuje nas do wszystkich życiowych ról, których się podejmujemy. Rodzina wyjściowa, dzieciństwo, grupa rówieśnicza, podwórko, szkoła, parafia, media, przyjaźnie, zranienia, klęski i sukcesy, narzeczeństwo, wszystko, stanowi istotny element naszej tożsamości.
Małżeństwo zawierane w Kościele Katolickim jest: powołaniem, sakramentem i drogą zbawienia mężczyzny i kobiety. Jest wolnym wyborem i decyzją, które wiąże ludzi na zawsze w obliczu Boga, Kościoła, urzędowych świadków, gości i wszystkich, którzy będą świadkami codzienności małżeńskiej. Potencjalnie jest to zobowiązanie się także wobec dzieci, którego mogę pojawić się w łonie małżeństwa.
Kurs przedmałżeński ma przygotować narzeczonych do podjęcia poważnych zobowiązań, zwłaszcza, że niektórzy powracają do życia sakramentalnego po latach nieobecności.
Zasadniczo, kurs prowadzi proboszcz – Ks. Ryszard Winiarski. Można się z nim umówić na katechezę na konkretny dzień i godzinę. tel. 605 242 671, ryszard.k.winiarski@gmail.com.
Najpóźniej 3 miesiące przed planowaną datą ślubu należy zgłosić się do kancelarii w parafii aktualnego (rzeczywistego) zamieszkania narzeczonego lub narzeczonej - z kompletem wymaganych dokumentów. Należą do nich:
* Akt chrztu obojga narzeczonych (aktualny tzn. nie starszy niż 3 miesiące, z adnotacją, że nie zawierali małżeństw).
* Dowody tożsamości narzeczonych.
* W wypadku zawierania ślubu konkordatowego należy dostarczyć stosowne dokumenty z Urzędu Stanu Cywilnego.
* Jeżeli kandydaci zawarli już związek cywilny przedstawiają stosowny akt.
* W wypadku wdowców i wdów konieczny jest również akt zgonu małżonka.
Pierwszy etap przygotowania małżeńskiego stanowią katechezy biblijne ukazujące piękno powołania oraz sakramentalność małżeństwa.
Drugi etap stanowią trzy spotkania w Poradni Życia Rodzinnego. Mają one charakter indywidualny, dotyczą niezwykle pięknej ale i trudnej sfery ludzkiej seksualności, otwarcia na życie i odkrycia, że seks nie jest samoistnym bytem, ale istnieje on jako relacja, a której obojga małżonków obowiązują normy moralne. Od posłuszeństwa lub nieposłuszeństwa, zależy czy małżonkowie będą żyć sakramentalnie, czy też pogrążą się w nałogu grzechowym antykoncepcji lub co gorsza, w mikro-aborcji dokonywanej np. przez stosowanie środków wczesnoporonnych. Chodzi także o to, by zapobiec przedmiotowemu traktowaniu współmałżonka.
Charakter spotkań w poradni domaga się odpowiedniej ilości czasu, dlatego narzeczeni na pierwsze spotkanie powinni zgłosić się przynajmniej trzy miesiące przed planowanym ślubem.
W naszej parafii
można zgłaszać się do Poradni Życia Rodzinnego.
Kontakt telefoniczny:
Monika Pytka - 502 108 857
Ks. Ryszard Winiarski - 605 242 671
Niezwykle ważnym elementem przygotowania, jest przystąpienie do Sakramentu Pojednania i Pokuty, do którego należy się szczególnie przygotować. Narzeczeni powinni przystąpić do tego sakramentu przynajmniej dwukrotnie: rozpoczynając przygotowania i w przeddzień dnia ślubu. Liturgia sakramentu małżeństwa wymaga od nich stanu łaski.
Ostrzegamy przed świętokradczym przystępowaniem do sakramentu spowiedzi. Świętokradztwo polega na celowym zatajeniu w spowiedzi grzechów tylko po to,
by uzyskać pisemne potwierdzenie przystąpienia do spowiedzi.
W kancelarii można i należy omówić także udział organisty parafialnego lub innego, kwestię dodatkowego wystroju wnętrza i wybrać zestaw czytań mszalnych.
osługa chorym jest wyznacznikiem naszej wrażliwości na ludzi
cierpiących, którzy uczestniczą w Krzyżu naszego Pana w sposób szczególny. Świadczy też o wrażliwości naszych sumień. Chrystus utożsamia się z cierpiącymi, mówiąc:
„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mt 11, 28-30).
Należy to rozumieć jako wezwanie, by przebaczać zawsze, wszystko i każdemu. Nie wolno nam stawiać granic przebaczeniu, skoro ośmielamy się prosić o nie Miłosiernego Boga.
Jezus mówi: „Kto z was przy całej swej trosce, może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia?
(Mt 6,27).
Namaszczenie chorych, do niedawna niesłusznie nazywane „ostatnim namaszczeniem” jest sakramentem ulgi w cierpieniu. Ma pomóc choremu zmagać się z własnymi słabościami, cierpieniem, lękiem i pokusami. Ten sakrament może być przyjmowany wielokrotnie, także w stanie grzechu, gdy niemożliwa jest spowiedź np. na skutek utraty przytomności.
Komunia Chorych jest przyjmowaniem Ciała i Krwi Chrystusa, „Pokarmu ludzi słabych” , który Jezus przewidział na drogę do wieczności.
Stąd nazwa wiatyk – uposażenie na drogę!
Obowiązkiem najbliższej rodziny chorego jest troska, aby odpowiednim w czasie wezwać księdza, gdy chory jest świadomy i w kontakcie.
W pokoju chorego należy przygotować: kropidło, wodę święconą, świecę oraz godne miejsce, na którym celebrans będzie mógł złożyć naczynie z Eucharystią i świętym olejem.
„Choruje ktoś wśród was?
Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana.
A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”.
(Jk 5,14-15).
„Ostatnie słowo Boga w sprawie ludzkiego losu to nie śmierć, lecz życie;
nie rozpacz, lecz nadzieja”.
Swiety Jan Pawel II
pogrzeb chrześcijanina należy zgłosić
duszpasterzom parafii, do której
należał zmarły, aby ustalić miejsce i termin liturgii pogrzebowej (łącznie ze mszą św. pogrzebową) oraz odnotować ten fakt w kartotece i parafialnej księdze zgonów.
Zgłaszając zgon w kancelarii parafialnej należy przedstawić:
- Akt zgonu z Urzędu Stanu Cywilnego
- Zaświadczenie o udzieleniu sakramentu chorych i wiatyku, jeśli zgon nastąpił poza parafią lub w szpitalu (zaświadczenie wystawia kapelan szpitala)
- Miejsce i termin pogrzebu na cmentarzach komunalnych należy konsultować z zarządem konkretnego cmentarza
• Do liturgii pogrzebowej należy: Obrzęd wyprowadzenia z kaplicy żałobnej (obok kościoła), Msza św. pogrzebowa oraz wyprowadzenie zmarłego
i modlitwy na cmentarzu.
• W trakcie liturgii drugi duszpasterz pełni dyżur w konfesjonale. Rodzina zmarłego zaproszona jest do pełnego udziału we Mszy. Przyjmując Komunię Świętą można duchowe jej owoce dedykować zmarłemu.
• Treść jakichkolwiek przemówień powinna być w zgodzie z duchem chrześcijańskiej pokory oraz wyrażać wiarę w nieśmiertelność duszy i życie wieczne. W liturgii nie można wykonywać świeckiej muzyki.
• Uczestnicy pogrzebu mogą w zakrystii zamówić Mszę Świętą w intencji osoby zmarłej na 7 lub 30 dzień po śmierci, której termin celebrans podaje do wiadomości żałobników.
• Kościół nie odmawia pochówku osobom, które poddane zostały kremacji ale do niej nie zachęca. Chrześcijanin naśladuje Jezusa nie tylko w życiu, umieraniu ale nawet w pogrzebie. Ciało Jezusa nie zostało spalone ale pośpiesznie zabalsamowane.
• Wspólnota Kościoła nie odmawia pochówku samobójcom. Wobec faktu tragicznej śmierci Kościół wspiera modlitwą zarówno samobójcę jak
i jego najbliższych. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi: „Nie powinno się tracić nadziei dotyczącej wiecznego zbawienia osób, które odebrały sobie życie. Bóg, w sobie wiadomy sposób, może dać im możliwość zbawiennego żalu. Kościół modli się za ludzi, którzy odebrali sobie życie” (KKK 2283).
KANCELARIA
Parafii Świętej Rodziny w Puławach czynna jest od poniedziałku do soboty oprócz świąt:
7.30-8.30 oraz 17.00-18.00;
W soboty czynna tylko przed południem.
kancelaria@swietarodzinapulawy.pl
81 565 10 70 Ks. Proboszcz: 605 242 671
DAROWIZNA
Z dopiskiem: "Na cele kultu religijnego".
Numery kont:
> PKO BP S.A. : 51 1020 3219 0000 9002 0047 1227
> BPS: 05 8741 0004 0020 3603 2000 0040
© 2020. Parafia Świętej Rodziny w Puławach. Wszelkie prawa zastrzeżone.